هنگام استفاده از یک اکسیژن ساز باید چندین احتیاط انجام شود، از جمله تمیز کردن منظم فیلتر و بررسی نقطه ای غلظت. تمیز کردن منظم فیلتر: تمیز کردن فیلتر دستگاه به طور منظم خطر آتش‌سوزی را کاهش می‌دهد. برای یادگیری نحوه تمیز کردن صحیح دستگاه به آموزش خاصی نیاز نیست. به سادگی فیلتر و/یا پیش فیلتر را بردارید، بشویید، خشک کنید و جایگزین کنید. بررسی نقطه ای غلظت: بررسی نقطه ای غلظت اکسیژن برای اطمینان از عملکرد موثر دستگاه مهم است. اگر غلظت کم باشد، ممکن است پیچ خوردگی در لوله وجود داشته باشد که اکسیژن را به مانیتور می رساند، در این صورت لوله یا سنسور باید تعمیر شود. این مشکل همچنین می تواند از فیلترها باشد که در این صورت باید تعویض شوند.

 یک اکسیژن ساز چندین مزیت نسبت به سیلندرهای اکسیژن مایع دارد: به شما امکان می دهد همه جا اکسیژن داشته باشید، نصب آن آسان است و هزینه کمتری دارد. منبع تامین: منبع تامین اکسیژن ساز هوای محیط است که در همه جا موجود است. این باعث می شود که در هر کجا که هستید و هر زمان که بخواهید اکسیژن تولید کنید. این یک مزیت غیرقابل انکار نسبت به سیلندر اکسیژن مایع است که به طور منظم و سریع تخلیه می شود و برای اطمینان از درمان بیمار نیاز به شارژ مجدد یا تعویض مداوم دارد. برای اکسیژن درمانی خانگی با مخازن اکسیژن، بیماران ممکن است با اضطراب عدم دریافت به موقع مواد پر کردن مجدد و تمام شدن آنها زندگی کنند. با یک متمرکز کننده اکسیژن می توانید مطمئن باشید که هیچ وقت با کمبود اکسیژن مواجه نخواهید شد. نصب، قابل حمل، وزن: اکسیژن ساز ها نیاز به نصب خاصی ندارند و در صورت انتخاب مدل قابل حمل به راحتی قابل حمل و نقل هستند. هنگام راه رفتن، بیمار می تواند به طور مشابه یک سیلندر اکسیژن قابل حمل (کالسکه) حمل کند، اما استقلال آن محدود است، به همین دلیل است که برخی از بیماران ترجیح می دهند در صورت استفاده از سیلندر اکسیژن در خانه بمانند یا خیلی کم بیرون بروند. یک اکسیژن ساز نیز سبکتر است (بین ۲ تا ۳ کیلوگرم) از سیلندر اکسیژنی که وزن آن ۴ کیلوگرم یا بیشتر است، بسته به سطح پر شدن. مصرف کم انرژی: دستگاه های متمرکز کننده اکسیژن برق کمی مصرف می کنند. برخی از مدل‌ها می‌توانند با باتری نیز کار کنند، اما بسته به استقلال و اندازه باتری‌ها، حمل این دستگاه‌ها ممکن است سنگین‌تر باشد. هزینه: یکی از دیگر مزایای اصلی یک اکسیژن ساز هزینه آن است که به طور قابل توجهی کمتر از سیلندرهای اکسیژن است. یک اکسیژن ساز نیز تنها زمانی که بیمار در فاز دم است، اکسیژن ساطع می کند، در حالی که یک سیلندر اکسیژن در یک جریان پیوسته (در مرحله دم و بازدم) اکسیژن منتشر می کند که کارایی کمتری دارد. بدون نیاز به آموزش قابل توجهی: متمرکز کننده های اکسیژن برای استفاده طراحی شده اند توسط مراقبین و کاربرانی که برای کار با آنها به آموزش خاصی نیاز ندارند.

پنج معیار اصلی برای خرید یک متمرکز کننده اکسیژن وجود دارد: میزان غلظت اکسیژن، سرعت جریان، قابلیت حمل، سطح نویز و منبع تغذیه.  غلظت اکسیژن: این میزان باید بین ۸۷ تا ۹۹ درصد باشد.  سرعت جریان: سرعت جریان اکسیژن ۲ لیتر در دقیقه معمولاً برای تغلیظ کننده های اکسیژن در منزل کافی است. با این حال، برخی از آسیب شناسی ها به سرعت جریان بالاتری نیاز دارند و می توان متمرکز کننده هایی با حداکثر ۱۰ لیتر در دقیقه پیدا کرد.  قابلیت حمل: کنسانتره های اکسیژن ثابت و اکسیژن سازهای قابل حمل وجود دارد. مدل های قابل حمل اغلب ترجیح داده می شوند زیرا به عنوان مثال به راحتی از یک بخش بیمارستان به بخش دیگر منتقل می شوند. با این حال، مدل های ثابت معمولا دارای مخازن بزرگتر هستند.  سطح سر و صدا: سطح نویز یک متمرکز کننده اکسیژن به طور معمول بین ۳۱ دسی بل تا ۶۰ دسی بل است که معادل یک مکالمه آرام یا صدای عادی در یک محیط آرام است. برخی از برندها حتی مدل های ساکت تری تولید می کنند.  نوع منبع تغذیه: متمرکز کننده های اکسیژن معمولاً برای استفاده مداوم به شبکه برق متصل می شوند. این نوع دستگاه برق زیادی مصرف نمی کند. سایر مدل ها با باتری کار می کنند.